นิทานอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอกกับอีกา ผู้แต่ง : อีสป

ในยามเช้าอันแสนสดใส  หมาจิ้งจอกยื่นจมูกอันเฉียบไวของมันไปตามราวป่า เพื่อเสาะหาของกิน มันเห็นกาตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัว แน่นอนว่านี่ย่อมไม่ใช่อีกาตัวแรกที่เจ้าจิ้งจอกเคยเห็น แต่ครั้งนี้สิ่งที่ทำให้มันสนใจจนต้องหยุดมองเป็นครั้งที่สองก็คือเจ้าอีกาผู้โชคดีมีเนยแข็งอยู่ในปากของมันก้อนหนึ่ง

”ไม่จำเป็นต้องไปหาไกลแล้ว” หมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์คิด “นี่แหละคืออาหารเช้าอันแสนโอชะของข้า”

ว่าแล้วมันก็วิ่งเหยาะๆ ไปยังโคนต้นไม้ซึ่งอีกาเกาะอยู่และมองขึ้นไปด้วยความชื่นชม มันร้องว่า “อรุณสวัสดิ์ สิ่งมีชีวิตที่แสนงดงาม”

อีกาเอียงคอข้างหนึ่ง มองหมาจิ้งจอกด้วยความแคลงใจ ทว่ามันคาบเนยแข็งไว้ในปากแน่น ไม่ยอมตอบรับคำทักทายของหมาจิ้งจอกเลย

”ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเสน่ห์เหลือเกิน” หมาจิ้งจอกกล่าว “ขนของมันส่องประกายเป็นยิ่งนัก รูปร่างก็งดงาม ทั้งยังมีปีกอันมหัศจรรย์ นกแสนสวยเช่นนี้ย่อมต้องมีเสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งมากเป็นแน่ ในเมื่อทุกอย่างในตัวมันสุดจะสมบูรณ์แบบ มันจะร้องเพลงให้ข้าฟังสักเพลงได้ไหมหนอ ข้ารู้ดีว่าข้าควรยกย่องให้มันเป็นราชินีแห่งนกทั้งหลาย”

เมื่อได้ฟังคำยกยอปอปั้นเหล่านี้ อีกาก็ลืมข้อกังขาทั้งปวงรวมถึงอาหารเช้าของมันด้วย มันอยากได้ชื่อว่าราชินีแห่งนกเหลือเกิน

ดังนั้นมันจึงอ้าปากกว้างส่งเสียงร้องดังที่สุดออกมา  และแล้วเนยแข็งก็ล่วงหล่นลงมาเข้าปากหมาจิ้งจอกซึ่งอ้ารอรับอยู่พอดิบพอดี

”ขอบคุณ” หมาจิ้งจอกกล่าวเสียงหวานขณะเดินจากไป “แม้ว่าจะแหบห้าวไปสักหน่อย แต่เสียงเจ้าก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ ว่าแต่สติปัญญาของเจ้าอยู่ที่ไหนหรือ”

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

คนสอพลอมีชีวิตอยู่บนความเสียหายของผู้ที่เชื่อฟังพวกเขา

:: พุทธภาษิต ::

โย นินฺทิยํ ปสํสติ ตํ วา นินฺทติ โย ปสํสิโย วิจินาติ มุเขน โส กลึ กลินา เตน สุขํ น วินฺทติ. ผู้ใดสรรเสริญคนควรติ หรือติคนที่ควรสรรเสริญ, ผู้นั้นย่อมเก็บโทษด้วยปาก เขาไม่ได้สุขเพราะโทษนั้น.

( พุทธฺ) องฺ. จตุกฺก. ๒๑/ ๔.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org