นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับลา ผู้แต่ง : อีสป

ลาตัวหนึ่งกำลังกินหญ้าอยู่ในทุ่งใกล้กับป่า ตอนที่มันเห็นหมาป่าซุ่มอยู่ในเงามืดข้างรั้วไม้ ง่ายที่จะเดาได้ว่าในใจหมาป่าคิดอะไรอยู่ มันจึงพยายามคิดแผนการช่วยชีวิตตนเอง โดยเริ่มแสร้งทำเป็นขากะเผลกแล้วเดินกระย่องกระแย่งด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเจ้าหมาป่ามาถึง มันก็ถามลาว่าอะไรทำให้ขากะเผลก ลาตอบว่ามันไปเดินเหยียบหนามอันแหลมคมมา

”ช่วยดึงหนามออกให้ข้าทีเถิด” เจ้าลาขอพรางร่ำร้องกับเจ็บปวด “หากท่านไม่ทำ ตอนที่กินข้า มันอาจจะติดคอท่านได้นะ”

หมาป่าเห็นพ้องกับคำแนะนำอันชาญฉลาดดังกล่าว   เนื่องจากมันเองก็อยากอร่อยกับมื้ออาหารโดยไม่ต้องเสี่ยงกับอาการสำลัก เจ้าลาจึงยกตีนของมันขึ้น ส่วนเจ้าหมาป่าก็เริ่มหาหนามอย่างใกล้ชิดและระมัดระวัง

ทันใดนั้น  เจ้าลาก็ถีบขาออกไปเต็มแรงจนหมาป่ากระเด็นปลิวไปหลายช่วงตัว   และขณะที่เจ้าหมาป่าพยายามลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและเจ็บปวดอยู่นั้น เจ้าลาก็ควบหายไปอย่างปลอดภัย

”สมควรแล้วละ” หมาป่าครวญขณะคลานมุดเข้าไปในพุ่มไม้ “ข้าเกิดมาเป็นนักล่า ไม่ใช่หมอสักหน่อย”

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

จงยึดมั่นในอาชีพตน

:: พุทธภาษิต ::

สทตฺถปสุโต สิยา พึงขวนขวายในเป้าหมายของตน

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org