นิทานอีสป เรื่อง นกกระทาและสุนัขจิ้งจอก ผู้แต่ง : อีสป ​​​​​​​

นกกระทาเกาะอยู่บนต้นไม้สูงตระหง่านต้นหนึ่ง  สุนัขจิ้งจอกเดินผ่านมาพอดี เห็นนกกระทาจึงคิดหาวิธีที่จะกินนกกระทาตัวนั้น มันเลยแกล้งนกกระทาตัวนั้นว่า

”โอ เจ้านกกระทาเจ้าช่างงดงามอะไรขนาดนี้ ดูจะงอยปากของเจ้าสิมีสีแดงเข้ม ขนอ่อนของเจ้ามีสีม่วงสดใส หากเจ้าหลับสนิทในนิทรา เจ้าคงจะงดงามยิ่งนักเป็นแน่นอน”

เมื่อสุนัขจิ้งจอกพูดจบนกกระทาผู้โง่เขลาก็หลับตาเพราะคำเยินยอของสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ทันใดนั้นสุนัขจิ้งจอกก็ตรงเข้าไปตะปบมันและคาบไว้ในปากทันที  เจ้านกเคราะห์ร้ายตัวนั้นก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญด้วยความตกใจ และคิดว่ามันคงตายแน่ๆ ทันใดนั้นมันก็คิดเล่ห์กลหลอกสุนัขจิ้งจอกและพูดว่า

”โถ่ ข้านี่มันโง่เขลายิ่งนักที่ไว้ใจเจ้า แต่ก่อนตายข้าขออะไรเจ้าสักอย่างจะได้ไหม ข้าขอให้เจ้าเรียกชื่อข้าสักครั้งและข้าตงจะนอนตายตาหลับในปากเจ้าทันที”

เมื่อนกกระทาพูดจบ สุนัขจิ้งจอกก็อ้าปากเรียกนกกระทา นกกระทารีบบินออกจากปากของสุนัขจิ้งจอกทันที แล้วพูดว่า

”ข้าคงจะไม่นอนในที่ที่ไม่ควรนอนหรอก ข้าควรไปนอนในที่ของข้าเองจะดีกว่า”

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง เจ้าเล่ห์มาก็เจ้าเล่ห์กลับ

:: พุทธภาษิต ::

ชีวเตวาปิ สปฺปญฺโญ อปิ วิตฺตปริกฺขยา ปญฺญาย จ อลาเกน วิตฺตวาปิ น ชีวติ. ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญาแม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้.

( มหากปฺปินเถร) ขุ. เถร. ๒๖/ ๓๕๐.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org