นิทานอีสป เรื่อง สรรพสัตว์กับโรคระบาด ผู้แต่ง : อีสป

กาลครั้งหนึ่ง มีโรคระบาดร้ายแรงเกิดขึ้นท่ามกลางหมู่สัตว์ทั้งหลาย หลายตัวต้องตายไป ส่วนที่รอดก็ป่วยหนักจนพวกมันไม่สนใจที่จะหากินและดื่มน้ำ อีกทั้งยังต้องลากสังขารไปมาอย่างเชื่องซึม แม้แต่ไก่สาวอ้วนพีก็ยังไม่อาจยั่วน้ำลายเพื่อเป็นมื้อเย็นจองเจ้าจิ้งจอก ลูกแกะเนื้อนุ่มก็ไม่กระตุ้นความอยากอาหารให้หมาป่าจอมตะกละ

ท้ายที่สุด สิงโตก็ตัดสินใจเรียกประชุม เมื่อสัตว์ทุกตัวมารวมตัวกันมันก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า

”เพื่อนรักทั้งหลาย ข้าเชื่อว่าพระเจ้าส่งโรคระบาดนี้มาเพื่อลงโทษในบาปชองพวกเรา ดังนั้นสัตว์ที่ทำผิดที่สุดในหมู่เราจะถูกนำไปบูชายัญ บางทีเราอาจจะได้รับการอภัยและเป็นการเยียวยาสัตว์ทุกตัว"

"ข้าจะสารภาพบาปของข้าก่อน ข้ายอมรับว่าข้าตะกละและสวาปามแกะไปมากมาย พวกมันไม่ได้เป็นภัยแกข้าเลย ข้ากินแพะ วัวป่า และกวาง ถ้าจะว่าไปแล้วบางครั้งบางคราวข้าถึงขั้นกินคนเลี้ยงแกะด้วย"

"ทีนี้ หากข้าเป็นสัตว์ที่ผิดมากที่สุด ข้าก็พร้อมจะถูกบูชายัญ แต่ข้าคิดว่ามันจะดีที่สุดหากให้แต่ละตัวสารภาพบาปของตนเองเหมือนอย่างที่ข้าทำ จากนั้นพวกเราค่อยตัดสินอย่างยุติธรรมว่าใครคือผู้ที่ทำผิดมากที่สุด"

"ท่านผู้สูงส่ง” หมาจิ้งจอกเอ่ย “ท่านดีเกินไป การกินแกะกับเจ้าแพะหน้าโง่มันจะเป็นอาชญากรรมไปได้ยังไง ไม่ ไม่เลยขอรับท่าน ท่านให้เกียรติพวกมันด้วยซ้ำที่กินมันเข้าไปน่ะ"

"และว่าด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับคนเลี้ยงแกะ พวกเราทุกตัวต่างรู้ดีว่าพวกเขาก็เป็นแค่เผ่าพันธุ์เล็กกระจ้อยร่อยที่แสร้งทำเป็นเจ้านายของพวกเราเท่านั้นเอง”

สัตว์ทุกตัวปรบมือให้เจ้าหมาจิ้งจอก จากนั้นทั้งเสือ หมี หมาป่า และสัตว์ดุร้ายทั้งหลายก็พร่ำพรรณนาถึงความเลวร้ายที่สุดที่พวกมันทำ ซึ่งทั้งหมดได้รับการอภัยและดูจะบริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกับการกระทำของนักบุญ

ทีนี้ก็มาถึงคราวของลาที่จะสารภาพ

”ข้าจำได้ดี” มันกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “ว่าวันหนึ่ง ข้าเดินผ่านทุ่งหญ้าซึ่งเป็นของนักบวช หญ้านุ่มๆ และความหิวโหยช่างเชิญชวนข้ายิ่งนักจนข้าอดใจไม่ไหวต้องและเล็มหญ้านั้นเข้าไปเล็กน้อย ข้าไม่มีสิทธิ์จะทำอย่างนั้น ข้าขอยอมรับ…”

เสียงคำรามของเหล่าสัตว์ป่าดังสนั่นขัดคอเจ้าลา นี่เองวายร้ายที่นำมาซึ่งความหายนะของหมู่สัตว์ทั้งปวง ช่างเป็นอาชญากรรมชั่วช้าเสียนี่กระไรที่กินหญ้าซึ่งเป็นของคนอื่น แค่นั้นก็เพียงพอที่จะแขวนคอใครสักคนได้แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งลาตัวหนึ่ง

ทันใดนั้น สัตว์ทั้งหลายก็เข้ามากลุ้มรุมเจ้าลาโดยมีหมาป่าเป็นผู้นำ ไม่นานเจ้าลาก็พบจุดจบ ร่างของมันถูกบูชายัญแด่พระเจ้าอย่างไม่รอช้า โดยไม่ต้องมีแท่นบูชาอย่างเป็นพิธีการใดๆ ทั้งสิ้น

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

ผู้อ่อนแอถูกลิขิตมาให้เจ็บปวดจากการกระทำอันชั่ว

:: พุทธภาษิต ::

อถ ปาปานิ กมฺมานิ กรํ พาโล น พุชฺฌติ เสหิ กมฺเมหิ ทุมฺเมโธ อคฺคิทฑฺโฒว ตปฺปติ. เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้. (พุทฺธ) ขุ. ธ. ๒๕/ ๓๓.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org