นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจอมเกเร ผู้แต่ง : อีสป

สุนัขจอมเกเรตัวหนึ่งชอบวิ่งไปกัดชาวบ้านเวลาเขาเผลอ เจ้าของจึงนำกระพรวนมาแขวนคอมันไว้ เพื่อให้คนได้ยินเวลามันวิ่งเข้าไปใกล้ แต่เจ้าสุนัขคิดว่าเขาให้มันเป็นของขวัญ มันจึงวิ่งทำเสียงกรุ๊งกริ๊งอวดไปทั่วตลาด สุนัขชราตัวหนึ่งเห็นมันวิ่งเช่นนั้นจึงถามมันว่า “ทำไมเจ้าถึงวิ่งสั่นกระพรวนไปทั่วเช่นนี้ล่ะ” มันตอบกลับไปว่า “เพื่อให้ทุกคนได้ยินเสียงอันไพเราะของมันยังไงล่ะ” สุนัขชราหัวเราะในความโง่ของมัน “เจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะเจ้าหมาน้อย ไม่มีใครชื่นชมเจ้าหรอก คนที่ได้ยินเสียงกระพรวนของเจ้ามีแต่จะวิ่งหนีกันทั้งนั้น เพราะเขากลัวว่าเจ้าจะไปทำร้ายเขาต่างหาก”

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

คนโง่มักภูมิใจกับชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีของตนเอง

:: พุทธภาษิต ::

โลโภ โทโส จ โมโห จ ปุริสํ ปาปเจตสํ  หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ.

โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว  ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น

(พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/ ๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๘.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org