นิทานอีสป เรื่อง สิงโตแก่กับหมาจิ้งจอก ผู้แต่ง : อีสป

สิงโตแก่ตัวหนึ่งฟันและกรงเล็บของมันสึกหมดจนยากที่จะหากินได้ง่ายๆ เหมือนดังเช่นสมัยที่มันเป็นหนุ่ม มันจึงแสร้งทำเป็นป่วยและป่าวประกาศให้สัตว์ทั้งหลายในแถบนั้นรับรู้โดยทั่วกัน จากนั้นจึงล้มตัวลงในถ้ำนอนรอผู้มาเยือน หากมีตัวไหนเข้ามาแสดงความเห็นอกเห็นใจเมื่อไร มันก็จะจับกินทีละตัวๆ

เจ้าหมาจิ้งจอกก็มาเยี่ยมสิงโตกับเขาด้วย แต่มันระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง โดยยืนห่างจากถ้ำในระยะปลอดภัยและถามไถ่ถึงสุขภาพของสิงโตอย่างสุภาพนอบน้อม สิงโตตอบว่ามันป่วยมากจริงๆ และขอให้หมาจิ้งจอกก้าวเข้ามาข้างในสักครู่ แต่เจ้าจิ้งจอกฉลาดพอที่จะอยู่แต่ข้างนอก พลางกล่าวขอบคุณสิงโตในความกรุณาที่เชื้อเชิญมันเข้าไป

”ข้าคงยินดีทำตามที่ท่านขอ” มันกล่าวเสริม “หากแต่ข้าสังเกตเห็นว่ามีรอยเท้ามากมายเดินเข้าไปในถ้ำ แต่ไม่มีรอยเท้าใดเดินกลับออกมาเลย ได้โปรดบอกข้าเถิด แขกที่มาเยี่ยมท่านหาทางกลับออกมาอีกครั้งได้อย่างไร”

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

หายนะของผู้อื่นเปรียบเสมือนคำเตือนที่ควรรับฟัง

:: พุทธภาษิต ::

ทหรา จ มหนฺตา จ เย พาลา เย จ ปณฺฑิตา สพฺเพ มจฺจุวสํ ยนฺติ สพฺเพ มจฺจุปรายนา.

ทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งเขลา ทั้งฉลาด ล้วนไปสู่อำนาจแห่งความตาย ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า. ( พุทฺธ) นัย- ที. มหา. ๑๐/ ๑๔๑. ขุ. สุ. ๒๕/ ๔๔๘.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org