นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับหมาบ้าน ผู้แต่ง : อีสป

กาลครั้งหนึ่ง มีหมาป่าซึ่งแทบไม่มีอะไรจะกินเพราะพวกหมาในหมู่บ้านตื่นตัวและเฝ้าระวังอยู่เสมอ มันแทบไม่เหลืออะไรเลยนอกจากหนังหุ้มกระดูก นั่นทำให้มันสิ้นหวังเหลือเกินยามคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา

คืนหนึ่งหมาป่าบังเอิญเจอหมาบ้านอ้วนพี ซึ่งออกมาเดินเล่นไกลบ้านเกินไปหน่อย หมาป่าคงยินดีมากหากได้กินมันตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย ทว่าหมาบ้านก็ดูแข็งแรงที่จะฝังเขี้ยวไว้บนตัวมัน หากคิดจะลองดี ดังนั้นมันจึงพูดกับหมาบ้านอย่างนอบน้อม พร้อมยกยอรูปลักษณ์อันงดงาม

”ถ้าอยากได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเหมือนข้า เจ้าก็ทำได้หากต้องการ” หมาบ้านตอบ “ออกมาจากป่าที่เจ้าต้องอยู่อย่างแร้นแค้นเสียสิ ทำไมเจ้าถึงต้องต่อสู้ยิบตากว่าจะได้กินอาหารแต่ละคำ จงเอาอย่างข้าแล้วเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย"

"แล้วข้าต้องทำอะไรบ้าง” หมาป่าถาม

”แทบไม่ต้องทำอะไรเลย” หมาบ้านตอบ “ก็แค่วิ่งไล่คนที่ถือไม้ เห่าขอทาน และก็เลียแข้งเลียขาประจบคนที่อยู่ในบ้าน แค่นี้เจ้าก็จะได้กินอาหารทุกชนิดเป็นการตอบแทน กระดูกไก่เอย เนื้อชั้นดี น้ำตาล เค้ก และอื่นๆ อีกเพียบ นี่ยังไม่พูดถึงคำพูดดีๆ แล้วก็ความรักใคร่เอ็นดูนะ”

หมาป่านึกเห็นภาพสวยงามของความสุขที่มันจะได้รับแล้วก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่แล้วมันก็สังเกตเห็นว่าขนบริเวณคอของเจ้าหมาหลุดลุ่ย ที่ผิวหนังก็มีรอยถลอก

”คอของเจ้าเป็นอะไรน่ะ"

"ไม่มีอะไรนี่” เจ้าหมาตอบ

”ว่าไงนะ! ไม่มีอะไรได้ไง!"

"อ้อ ก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เอง!"

"ได้โปรดบอกข้าทีเถิด"

"บางทีเจ้าคงจะเห็นรอยปลอกคอซึ่งเอาไว้ล่ามโซ่ข้าน่ะ"

"อะไรนะ! โซ่งั้นรึ!” หมาป่าร้อง “ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไปไหนก็ได้หรอกหรือ"

"ก็ไม่เสมอไป! แต่มันต่างกันตรงไหนล่ะ” เจ้าหมาตอบ

”ต่างกันคนละโลกเลยละ ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะได้อิ่มหน้ำสำราญแค่ไหน และข้าคงไม่คิดจะแลกเนื้อนุ่มๆ ของแกะทุกตัวในโลกนี้กับรางวัลแบบนั้นแน่” ว่าแล้วหมาป่าก็วิ่้งหายเข้าป่าไป

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

ไม่มีสิ่งใดมีค่ามากไปกว่าอิสรภาพ

:: พุทธภาษิต ::

สติมา สุขเมธติ. คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข. สํ . ส. ๑๕/ ๓๐๖.

ที่มาของข้อมูล และรูปภาพ www.kalyanamitra.org